Verandering wordt je soms opgedrongen, en soms moet je het jezelf opdringen. Een man die niet de kracht kan of wil vinden om zijn zwakheden aan te pakken, wordt uiteindelijk een ongelukkig en gefrustreerd man. Ik neem je mee terug in de tijd…
Ik heb een zelfdestructieve aard. Met mijn volle verstand zal ik op een bepaalde manier handelen, terwijl ik weet wat de eventuele negatieve uitkomsten kunnen zijn. Ik wil niet zo ver gaan om te zeggen dat de verschillende keuzes mijn leven hebben verpest, zo is het niet, maar ik maak het mijzelf non-stop veel moeilijker dan nodig.
Ik hoef er geen enkele moeite voor te doen om tal van voorbeelden van het moedwillig de grens opzoeken, op mijn netvlies te laten afspelen. Zo zijn er de momenten geweest dat ik, in plaats van nog even die extra paar stappen te zetten richting een betere voorbereiding, de dag voor het tentamen doodleuk de kroeg in ging. Er zijn momenten geweest dat ik werk uitstelde en uitstelde, mijzelf onderwijl influisterend dat het toch wel goed zou komen als ik me even kwaad zou maken op het laatste moment. Dat terwijl ik donders goed weet wat er wel en niet binnen mijn mogelijkheden ligt binnen een bepaald tijdsbestek. Ik heb mensen verteld wat ze wilden horen, terwijl ik weet en vind dat jezelf blijven te allen tijde met afstand op de voorgrond hoort te staan. Dit klinkt niet als iets ernstigs, maar je geloofwaardigheid kan in één klap aangetast worden. Wanneer je die ander spreekt in een geheel andere context, met aan zijn of haar kant een andere ‘state of mind’, dan is het erg lastig om jezelf te herpakken. En met jezelf bedoel ik letterlijk jezelf.
Ik heb mezelf zo vaak in de vingers gesneden, dat het een wonder is dat ik nog kan typen.
Hetzelfde geldt voor fouten die ik op relationeel vlak maakte. Hoewel je in een relatie nooit zo arrogant mag zijn om te denken dat jouw handelen bepaalt welke richting jullie samen op gaan, kan je in sommige gevallen wel degelijk jezelf de ‘schuld’ geven van een uitkomst. Ik kreeg een relatie op een moment dat ik eigenlijk totaal niet wist hoe ik ervoor stond. Wat wilde ik, hoe wilde ik het, ik was eigenlijk vergeten die kernvragen te stellen.
De buitenwereld zag, dat we zonder enige ruis de maanden aaneen regen en dichter en dichter naar elkaar toe groeiden. Wat echter intern ruis gaf, was de parasiet in mijn hoofd. De parasiet die leefde op mijn, dat weet ik nu, bindingsangst. Waar ik voor mijn gevoel de meeste steken heb laten vallen, is bij het uitspreken van wat ik echt vond en voelde. Of eerder bij het niet uitspreken. En dit is niet te wijten aan het gen, dat volgens vrouwen alle mannen hebben, het gen dat je belemmert om over gevoel te praten. Nee. Ik heb geen idee hoe vaak ik op het punt heb gestaan om mezelf de drempel over te duwen. Maar omdat aan de andere kant van die drempel termen als ‘houden van’ en ‘liefde’ lagen en acties als het afschieten van mijn verstikkende passiviteit, leek die drempel een bergketen. En zo werd een sneetje een kras en de kras werd een scheur. Want uitgerekend op het moment, dat ik mijzelf de goede kant op aan het duwen was, de bergketen weer een drempel was, en de stap eroverheen een kleine, ging het mis.
Haal hier geen somberheid, frustratie of verdriet uit. Verandering is vaak de start van nieuw geluk. De momenten waarop je beseft dat er verandering nodig is, en er dan mee aan de slag gaat, daar gaat het om. Dat zijn cruciale, krachtige, maar vooral ook mooie momenten. Ik heb ze gehad die momenten. Ik maak nu veel meer mijn eigen geluk en ben daar goed in geworden.
En de liefde was misschien verlaat, maar komt altijd weer op tijd.