Maand: juni 2013

“Ik ga even passen chef. Ik heb nu tien dagen achtereen gewerkt en ik moet echt even hard gaan relaxen. Je zal iemand anders moeten regelen voor de ploeg van vannacht, want voor mij is het echt weekend nu!”
Nog een kwartiertje werken en de ellende zit er op. Ploegendiensten zijn normaal al geen pretje, maar tien dagen achtereen is onmenselijk. Maar goed, de uren zijn gemaakt, het geld is verdiend en ik heb weekend!
Vanavond maar eens lekker de stad in! Nu nog wat ‘partners in crime’ regelen, dus ik pak mijn mobiel om wat door mijn recente appjes te scrollen.

Ah, ik zal Rick eens proberen.

“Maat! Ik zat te denken aan uurtje of zes een Italiaan pakken, daarna richting de kroeg om uitzonderlijke hoeveelheden bier weg te tikken, vergezeld van uiterst schitterende verhalen, die uiteraard allemaal waargebeurd zijn. Ben je in?”

Zijn reactie laat even op zich wachten en dus stuur ik hetzelfde berichtje vast naar Rik, a.k.a. Rik Zonder C.

Rik reageert meteen: ”Maat! Prachtplan, maar ik heb Cynth beloofd om bij haar ouders te gaan eten en ’s avonds gaan we naar Sister Act. Sorry man, maar snel!!!”

Even wachten hoor?!? Sister Act?? Als in: Sister Act???? Dus ik zeg:

“Even wachten hoor?!? Sister Act?? Als in: Sister Act???? Heb ik je castratie gemist? Sorry man, heb het ook zo druk gehad. Met al die ploegendiensten enzo, snap je.”
“Haha, eikel. Ik moet af en toe wat offers brengen hè! Maar zo’n musical is echt leuk hoor, het zal je verbazen!”
Right… Ik laat het gaan en zeg:
“Haha, jij liever dan ik. Maar ok, ik hoor je wel weer. Have fun!”

Rick heeft ook gereageerd:
“Yooooooooooo! Alles goed? Te lang geleden, dat we lekker ongecompliceerd bier zijn gaan drinken! Maar ik moet helaas toch even afhaken man. Ik moet morgen op die kleine passen, want m’n vrouw heeft een avondje uit met vriendinnen.”
Ik schud verbaasd mijn hoofd.
“De laatste twee weken was jij toch ook al alleen thuis met die kleine??”
“Haha, ja ik weet het. Ik ben een goedzak hè!”
Right. Of een ongelooflijke walk-overige flaplul. Enfin.
“Haha, blijkbaar. Maar goed, spreek je man.”

Ok, en toen. Vincent maar proberen.

“Vince! Lang niet gesproken man! Ik zeg bier en billen vanavond! Vrouwenbillen wel te verstaan, althans, voor mij dan.”
Vincent reageert, als altijd, meteen:
“Arbeider! Topplan, maar ik heb een babyshower en aansluitend een etentje met die stelletjes. Totaal geen zin in uiteraard, maar een beetje noodzakelijk kwaad na onze laatste stapavond…”

Onze laatste stapavond eindigde in het Erasmus MC, waar Vincent dertien hechtingen in zijn rechterbil rijker werd. Na vijftien bier en wat andere dubieuze genotsmiddelen, leek het hem een goed idee om een achterwaartse salto vanaf de bar te doen. Tja… Zijn vriendin was zogezegd, ‘not amused’ met het souvenir op de bil. Het gevolg is dat hij nu in zijn vierde “hoe kan ik laten zien dat ik nooit meer zoiets doms doe”-week zit, maar hij boekt nog weinig vorderingen. Ik kan het standpunt van zijn vriendin echter enigszins begrijpen dus ik zeg:
“Nou vooruit. Dit is daadwerkelijk een excuus waar ik nog wat mee kan. Sterkte vanaaf vriend! Ennuh, laat de biertjes maar even staan. Tip van mij!”
“Haha, ik zal er over nadenken. Laterrr!”

Ok, dit schiet niet op.
Ik probeer Kim. ”Sorry schat, ik moet mijn haar wassen vanavond!”
Ook zoiets dat mannen nooit zullen begrijpen. Je hele vrijdagavond haar wassen??
Stephanie: “Ik zit bij Sander vanavond schat. Het was even nodig zeg maar…”
Henk: “Morgenochtend een belangrijke wedstrijd vriend, dus ik ga er vroeg in!”
Menno: “Ik moet me vanavond ontharen lieverd en je weet wat een happening dat altijd is.”
Menno is een ‘over de top homo’-vriend van me en ja, helaas weet ik dat…

Al zuchtend leg ik mijn mobiel weg. Ik leun achterover in mijn stoel en kijk wat om me heen. De klok geeft aan dat er nog twee minuten werktijd resten tot ik weekend kan gaan ‘vieren’. Er is nog één iemand die ik kan bellen, dus ik pak mijn werktelefoon.

“Chef. Nog mensen nodig? Dan ben ik er om elf uur vanavond.”

Ik had meer bloed verwacht.

Ik had gelezen dat een vrouw gemiddeld zo’n vijf liter bloed door de aderen heeft stromen. De hoeveelheid die ik nu voor me zie steekt daar erg schril bij af. Daarbij doen alle stoere verhalen die mij de laatste weken verteld zijn, geen recht aan de huidige situatie. Of aan mijn huidige gevoel.
Ze vertellen je niet over het moment dat jij je ‘cool’ verliest. Ze vertellen je niet hoe sterk je je voelt als je de kamer inloopt, maar als je haar ziet en vervolgens aan de slag gaat, je je uiteindelijk voelt zoals ik me nu voel.

Ik ben een jonge vent, zeventien jaar, en naar de buitenwereld iemand met veel zelfvertrouwen, babbels en ook wel een dosis arrogantie. Wij, mijn acht jaar oudere broer en ik, wonen in een arme wijk in Rotterdam Charlois, maar hebben veruit het meest grote en luxe appartement van de wijk. Volgens mijn broer hebben we een erfenis gehad van mijn oom. Ik ben er ooit eens ingedoken en zover ik weet hebben we alleen maar kansloze armoedzaaiers in de familie. En minder.

Mijn broer heeft structuur en elan aangebracht in de familie. Een familie die op het moment uit meer dan enkel familieleden bestaat. Mijn broer heeft er door de jaren heen voor gezorgd dat we voor veel buurtgenoten en buitenstaanders status hebben gekregen. Een status die we verkregen hebben door gewelddadig te zijn. Mijn broer noemt ons vaak met trots Forceerders. Hij had ooit een maffia-film gezien waarin enforcers een grote rol speelden en met zijn vmbo-Engels werd dat snel Forceerders.

Ik ben sinds kort een Forceerder.

Het begon, mede door de infantiele naamgeving, als een grap. Maar meer en meer mensen sloten zich, na een succesvolle inwijding, bij ons aan. We groeiden in aantallen en begonnen het steeds serieuzer te nemen. Ook ík nam het steeds serieuzer. Ik werd steeds serieuzer genomen en daarmee genereerde ik ook meteen meer aandacht. Van mijn mede-Forceerders. Van vrouwen. Een ramp op de rand van gebeuren…

Mijn broer is een genie en sadistische klootzak tegelijk. Om volledige geaccepteerd te worden als familielid en Forceerder, dien je Het Inwijdingsritueel succesvol door te moeten komen. Dit ritueel behelst het vernederen en martelen van iemand die jou na aan het hart gaat. Die persoon wordt door mijn broer zelf gekozen en vervolgens ontvoerd en naar De Kamer gebracht.

De Kamer is een kale betonnen kamer in een niet opgeleverd pand bij ons om de hoek. De rekruut krijgt de opdracht om daar de, door mijn broer gekozen en ontvoerde persoon, drie helse uren te laten beleven. Ik heb rekruten de kamer uit zien komen met maniakale blikken en van top tot teen onder het bloed. Een enkeling verliet De Kamer zelfs met een ‘trofee’ ….

Maandenlang heb ik getracht het bestaan van Sofia voor mijn broer verborgen te houden. Toen het te link werd en mijn broer onraad leek te ruiken, heb ik het meteen, met pijn in mijn hart, stopgezet. Ik was zeventien jaar en deze vrouw had de eerste onuitwisbare indruk achtergelaten. De eerste vrouw doet dat.

Hoewel de pijn van het afscheid elke dag een nieuw stukje van mijn ziel wegbeet, verdween de angst dat onze romance opgemerkt was. Totdat Sofia ruzie kreeg met haar jongere zusje, die in een vlaag van woede en verstandsverbijstering mijn broer vertelde over mijn avonturen met haar zus…

Mijn broer voelde zich verraden. Te kijk gezet door zijn jonge broertje.

Geblinddoekt wordt Sofia mijn kamer in geduwd. Ze draagt een lange roze rok tot op de grond met daarop een lichtroze, wijd zittend shirtje. Haar prachtige donkere haar valt sierlijk langs haar gezicht en landt op haar borsten. Haar vrouwelijke vormen en schoonheid zijn niet te missen, maar ze verdrinken even in de tranen die haar gebroken verschijning bij me doen opwellen. Ze weet nog niet dat ik het ben die voor haar staat en zegt daarom met schrale stem: “Doe wat je wilt en laat me daarna gaan!!”

Ik vind geen woorden, wil haar enkel beetpakken en haar angstige lippen zoenen.

In plaats daarvan zoen ik haar zachtjes in haar hals en ze verstijfd. Heel even. Drie tellen… Ze zegt niks, maar lijkt te zeggen: zoen nog eens…
Ik zoen haar nog eens, maar langer. En langzaam ga ik met mijn lippen via haar wangen naar haar lippen. Gedurende tien minuten verlaten onzen lippen elkaar niet en langzaam vormt zich een dikke traan die naar beneden loopt, terwijl ik haar lippen loslaat.

Ze doet een stapje naar achter.

“Waarom zoen je me zo?”
“Zo?”
“Zo, alsof ik het enige meisje ben die er toe doet voor je. Je zoent me weer wakker en dat vind ik kut, want ik weet dat het onzin is .”
“Je denkt dat het onzin is.”
“Ik weet het. Ik ken al die verhalen wel!”
“Je denkt verhalen te kennen, maar je hebt ondertussen geen idee hoe….”
“Wat?”

We zijn even stil…
Ik zeg: “Ik mis je. ”
“Ik jou.”
“Mijn broer is een sadistische klootzak en een psychopaat.”
“Weet ik…”
“En hij verwacht gegil en bloed…. We moeten hier drie uur zitten en wat hij verwacht ga ik hem niet geven.”

Weer valt het stil.
Zij verbreekt de stilte: “Weet je nog hoe het eindigde vorige keer? Waar het eindigde?”
“Dat weet ik, maar ik wil echt niet….”
”Je broer verwacht bloed en gegil. Ik ben nog maagd en je weet wat die zoenen met me doen…”