“Kan ik je opvrolijken?”
“Nee. Dus ik zeg het nog een keer: Rot. Op!”
“Haha, yeah yeah yeah. Rot op, hou je bek, laat me met rust, blablabla… Stoere praatjes, maar stiekem wil je dat ik blijf.”
“Nope. Ik wil echt heel erg graag dat je nu oprot, nog verder oprot, en blijft oprotten tot je niet meer verder kunt oprotten. Duidelijk genoeg?”
“Dit is zo’n moment waarop je nee zegt, maar ja bedoelt hè?”
Ze zucht.
“Nee Rens, laat me in vredesnaam met rust voordat ik mijn beker naar je harses gooi!”
Duidelijk een ja.
“Wat grappen vrolijken je vast op. Wat is de overeenkomst tussen billen en een woestijn?”
Ze kijkt me vernietigend aan.
“Cactussen! Get it, get it? Kak-tussen! Haha!”
Ik ga stuk natuurlijk, maar haar ogen lijken toch echt ‘haat’ te zeggen. Hmm. Nog maar een.
“Wat zei de uitvinder van de donderdag?”
Ze bukt.
“Ik zal het nooit vergeten, het was op een woensdag!”
Stilte van haar kant.
“Whahaha! Kom op, dat is grappig!”
Ze schiet omhoog en bijna op hetzelfde moment voel ik iets rakelings langs mijn gezicht vliegen en stuk slaan tegen de muur achter me. Haar beker.
“Okeeeee, ik vat de hint. Ik ga al!”
“Hèèèhèèè! Doei!”
Waarom ben ik ook alweer bij haar?
Ik ga maar eens de kroeg opzoeken.
Eerder op de dag hadden we een pittige discussie. Alwéér een pittige discussie, een beetje de rode draad van de laatste weken. Merel was weer wat gaan drinken met een van haar beste vrienden. Haar vriendengroep is behoorlijk groot en bestaat voor 80% uit mannen. Een enkeling heb ik weleens ontmoet, maar dat gebeurde altijd alleen bij toeval. Merel is daar altijd heel duidelijk over geweest: mijn vrienden zijn mijn vrienden, jouw vrienden de jouwe.
De vriend in kwestie, waar ze deze keer mee op stap was, is een ex van haar. Zij beweert dat ze al jaren elkaar niet meer ‘op die manier’ hebben ontmoet en ik ben niet het jaloerse type dus geloofde dat altijd. De laatste twee maanden begin ik echter te twijfelen aan die woorden.
Het begon met een appje dat ik toevallig las toen zij onder de douche stond. Toevallig, omdat haar telefoon onbeheerd naast mij op de bank lag. En toevallig, omdat het bericht volledig in beeld kwam. De eerste toevalligheid verbaasde mij het meest. Nooit waren Merel en De Telefoon van Merel meer dan dertig centimeter van elkaar verwijderd. De tweede toevalligheid gooide ik op het feit dat ze sinds de dag ervoor een nieuwe telefoon had. De instellingen waren nog niet aangepast en ik kreeg het volledige bericht in het scherm te zien.
“Het was weer gruwelijk lekker gister. En ik heb de perfecte spot voor de volgende keer al gevonden… Nu al benieuwd naar je outfit…xxx”
Ik was, op zijn zachts gezegd, not amused. Toen ik Merel confronteerde deed ze het bericht gelijk af met: “Dat is een terugkerende grap tussen ons. Snap jij toch niet.”
Vervolgens liep ze al append naar de keuken om twee minuten later terug te keren.
“Waarom kijk je eigenlijk in mijn telefoon? Vertrouw je me niet ofzo?”
“Je telefoon lag naast me en het bericht verscheen gewoon!”
“Onzin! Je moet verdomme met je poten van mijn mobiel afblijven!! Ik zit toch ook niet continu in jouw telefoon te kijken??”
Dat betwijfelde ik ten zeerste, maar verder met stomheid geslagen reageerde ik met:
“Waar heb je het over?? Ik zag het per toeval! En waarom gaat dit ineens over mij?”
“Omdat jij gewoon een leugenachtige zak bent! Daarom!”
Het gesprek werd er vanaf dat moment bepaald niet beter op, dus besloot ik haar met haar gedachtenspasmes achter te laten en de stad op te zoeken. Het leek op dat moment een verstandige keuze om het gesprek het gesprek te laten. Ik werd vanaf dat moment echter alert op alles wat niet op spontaan, normaal gedrag leek. Ik lette extra op haar gezicht wanneer ze een berichtje ontving. Ik lette extra op haar afspraken, met wie, waar en op welke tijdstippen. En ondanks haar geslepenheid en vermogen om glashard te liegen met droge ogen, werd er in mijn gedachten een zaadje geplant. Merel gaat vreemd. Vaak vreemd.
Dit zaadje is weken geleden geplant, maar na stevig intern beraad heb ik besloten het zaadje geen water te gunnen. Vrienden maken me uit voor slappeling, zeggen om de haverklap dat ik het moet uitmaken en dat ik gewoon een idioot zonder zelfrespect ben. Vervolgens vragen ze me weer waarom het nog steeds aan is.
Ik krijg een appje. Merel.
“Schatje! Ik ben een bitch, I know I know. Ik snap soms ook niet waarom ik zo doe, terwijl jij alles voor me bent! Kom je zo richting huis? Ik heb een verrassing voor je…xxxxxx je lieffie.”
Mijn vrienden zijn net als ik 20 jaar oud. Mijn vriendin is een mooie vermogende vrouw van 55 jaar.
Als mijn vrienden vragen waarom het nog steeds aan is zeg ik: “Mijn vorige verrassing was een Mercedes S-klasse.”
En dan lachen we de ballen uit onze broek en bestellen we een nieuw rondje op de kosten van Merel.
Ik hou van haar!