Het is een herhaling van de laatste dagen. Ze houdt zich in eerste instantie groot, maar naarmate de seconden optellen tot minuten, veranderen de druppels in tranen.
Feline dept een traan met de mouw van haar vest en kijkt hem liefdevol aan. Ze zoekt naar de juiste woorden, maar faalt weer in die zoektocht. Meer dan ooit wacht ze op de woorden van Karel. Haar enige echte liefde. De ouderwetse naam vanaf zijn geboorte al een voorbode van de oude ziel verpakt in het jonge, doch mannelijke lichaam. Haar absolute soulmate. Het door Karel zo verafschuwde woord.
Eén woord van hem zou nu al genoeg voor haar zijn, maar het is een woord dat ze weer niet lijkt te krijgen.
Ik krijg mijn ogen nog steeds niet open, maar voel de aanwezigheid van Feline. Ik voel haar twijfels, haar hoop, haar verlangens en haar angsten. Het is mede daarom dat zij de enige vrouw is die ooit dicht bij me heeft kunnen komen. Het is een connectie die in menig flutroman en datingsite soulmates genoemd wordt. Ik heb jaren gezocht naar een woord dat de lading beter dekt, maar bij afwezigheid van dat woord moet soulmates de lading maar dekken …
Ik wil haar meer dan ooit zeggen wat ik voor haar voel. Hóe dat voelt. Dag en nacht heb ik lopen malen, steeds op zoek naar die juiste, nee, perfecte woordencombinatie. Maar ook nu ik die woorden heb gevonden, krijg ik ze niet vertaald naar klanken. Ik wil haar zeggen dat ik weet dat ze er altijd voor me is. Dat ik weet dat ze er is, ook op momenten dat ik haar niet kan zien of horen of voelen. Dat geen seconde van een minuut voorbijgaat zonder dat haar hart het mijne raakt. Geen seconde zonder dat denken aan haar mijn hele ‘zijn’ betekenis geeft. Ik voel een kus op mijn mond en een zachte streling van haar handpalm op mijn wang. Soulmates, wellicht toch het juiste woord … Pfff, je wordt weer emotioneel Karel. Verdomme, pak haar hand en zeg het haar gewoon!
Ze staat op en loopt naar het raam. Haar mobiel trilt in haar zak. Feline leest het scherm en ziet dat het een bericht is van haar zusje. Hoe ze zich voelt en of ze wat kan doen. Feline glimlacht bij de gedachte aan haar zusje, naast Karel de enige persoon in haar leven die een verschil maakt. Ze stuurt een geruststellend berichtje terug en schakelt haar mobiel uit. Ze staart naar buiten waar de nadering van de avond zich aandient in de vorm van een oranje-grijze schemering. Ze moet denken aan iets wat Karel de week ervoor zei en waar ze toen hard om moest lachen.
“Lien, zoveel relaties beginnen al in de schemering om spoedig de nacht in te rollen. Ik beloof je dat wij altijd in het daglicht blijven.”
Maar nu ze hier staat, gespeend van de juiste woorden en wachtend op de zijne, komt die opmerking ineens hard binnen. Ze slikt even, draait zich om en kijkt naar Karel. God, wat houd ik van die man, denkt ze.
Het is ijzig stil in de kamer als Feline richting Karel loopt en haar hand naar zijn gezicht haalt. Ze strijkt met haar handpalm over zijn wang en kust hem zachtjes op zijn volle lippen. Dikke tranen lopen nu over haar wangen als ze eindelijk de woorden gevonden lijkt te hebben:
“Lieffie, kom alsjeblieft bij me terug. Ik wil in het daglicht met je lopen, samen de schemering, de avond en de nacht voor eeuwig aan de horizon laten. Word alsjeblieft wakker lieffie, alsjeblieft, alsjeblieft …”
Ze kijkt wanhopig met vertroebelde blik naar de ogenschijnlijk vredig slapende man in het ziekenhuisbed voor haar.
“Word nou wakker lieffie …”
Op dat moment voelt ze zijn hand op de hare en begint de monitor naast het bed te piepen.
Dan dat ene woord …
“Feline…”