Categorie: Teksten

Verandering wordt je soms opgedrongen, en soms moet je het jezelf opdringen. Een man die niet de kracht kan of wil vinden om zijn zwakheden aan te pakken, wordt uiteindelijk een ongelukkig en gefrustreerd man. Ik neem je mee terug in de tijd…

Ik heb een zelfdestructieve aard. Met mijn volle verstand zal ik op een bepaalde manier handelen, terwijl ik weet wat de eventuele negatieve uitkomsten kunnen zijn. Ik wil niet zo ver gaan om te zeggen dat de verschillende keuzes mijn leven hebben verpest, zo is het niet, maar ik maak het mijzelf non-stop veel moeilijker dan nodig.

Ik hoef er geen enkele moeite voor te doen om tal van voorbeelden van het moedwillig de grens opzoeken, op mijn netvlies te laten afspelen. Zo zijn er de momenten geweest dat ik, in plaats van nog even die extra paar stappen te zetten richting een betere voorbereiding, de dag voor het tentamen doodleuk de kroeg in ging. Er zijn momenten geweest dat ik werk uitstelde en uitstelde, mijzelf onderwijl influisterend dat het toch wel goed zou komen als ik me even kwaad zou maken op het laatste moment. Dat terwijl ik donders goed weet wat er wel en niet binnen mijn mogelijkheden ligt binnen een bepaald tijdsbestek. Ik heb mensen verteld wat ze wilden horen, terwijl ik weet en vind dat jezelf blijven te allen tijde met afstand op de voorgrond hoort te staan. Dit klinkt niet als iets ernstigs, maar je geloofwaardigheid kan in één klap aangetast worden. Wanneer je die ander spreekt in een geheel andere context, met aan zijn of haar kant een andere ‘state of mind’, dan is het erg lastig om jezelf te herpakken. En met jezelf bedoel ik letterlijk jezelf.

Ik heb mezelf zo vaak in de vingers gesneden, dat het een wonder is dat ik nog kan typen.

Hetzelfde geldt voor fouten die ik op relationeel vlak maakte. Hoewel je in een relatie nooit zo arrogant mag zijn om te denken dat jouw handelen bepaalt welke richting jullie samen op gaan, kan je in sommige gevallen wel degelijk jezelf de ‘schuld’ geven van een uitkomst. Ik kreeg een relatie op een moment dat ik eigenlijk totaal niet wist hoe ik ervoor stond. Wat wilde ik, hoe wilde ik het, ik was eigenlijk vergeten die kernvragen te stellen.

De buitenwereld zag, dat we zonder enige ruis de maanden aaneen regen en dichter en dichter naar elkaar toe groeiden. Wat echter intern ruis gaf, was de parasiet in mijn hoofd. De parasiet die leefde op mijn, dat weet ik nu, bindingsangst. Waar ik voor mijn gevoel de meeste steken heb laten vallen, is bij het uitspreken van wat ik echt vond en voelde. Of eerder bij het niet uitspreken. En dit is niet te wijten aan het gen, dat volgens vrouwen alle mannen hebben, het gen dat je belemmert om over gevoel te praten. Nee. Ik heb geen idee hoe vaak ik op het punt heb gestaan om mezelf de drempel over te duwen. Maar omdat aan de andere kant van die drempel termen als ‘houden van’ en ‘liefde’ lagen en acties als het afschieten van mijn verstikkende passiviteit, leek die drempel een bergketen. En zo werd een sneetje een kras en de kras werd een scheur. Want uitgerekend op het moment, dat ik mijzelf de goede kant op aan het duwen was, de bergketen weer een drempel was, en de stap eroverheen een kleine, ging het mis.

Haal hier geen somberheid, frustratie of verdriet uit. Verandering is vaak de start van nieuw geluk. De momenten waarop je beseft dat er verandering nodig is, en er dan mee aan de slag gaat, daar gaat het om. Dat zijn cruciale, krachtige, maar vooral ook mooie momenten. Ik heb ze gehad die momenten. Ik maak nu veel meer mijn eigen geluk en ben daar goed in geworden.

En de liefde was misschien verlaat, maar komt altijd weer op tijd.

Ik was vandaag bezig met een aantal korte verhalen. De kladjes liggen naast me, maar de wijn, mijn state of mind, een al langer aanwezig stemmetje in mijn hoofd en net dat briljante nummer brachten me op dit onderwerp. Of misschien gewoon de wijn…

De mensen in je nabije omgeving geven of ontnemen je leven kleur. Natuurlijk, je bent zelf grotendeels verantwoordelijk voor de keuze van de mensen die je in je omgeving wilt. Daar komt bij dat je met je gedrag en persoonlijkheid ook al automatisch een selectie genereert en mensen aantrekt of afstoot. Het gaat er uiteindelijk om, dat wanneer je mensen in je omgeving hebt die je leven verrijken op wat voor manier dan ook, je ze moet koesteren. Begrijp en benoem hoe speciaal dit is.

Je familie kies je niet. Je vrienden kies je, maar ook daar zijn veel parameters actief. Waar groei je op? Wat voor persoon was je toen je een potentiële vriend ontmoette? Ben je een vriendschap eerlijk ingegaan, of wilde je je vooral optrekken aan die persoon? “Settelde” je voor een vriendschap en werd dat uiteindelijk een echte vriendschap? Geen enkele vriendschap ontstaat hetzelfde, zo ook bij mij.

Ik heb goede vrienden gehad, goede vrienden verloren. Ik heb mensen gekend die ik vrienden noemde, totdat we allebei een ander leven kregen en het verwaterde. Soms onze schuld, soms hun schuld. Vrienden werden kennissen, kennissen werden vrienden.

Ik maak eens in de zoveel tijd de balans op. Er is één ding dat altijd terugkeert. Het is juist op de dagen van pure tragedie of puur geluk dat ik besef wat ik heb en wat ik zou kunnen verliezen. Dat zijn dagen dat je zegeningen telt. Ik tel er veel. Het gevoel komt echter nooit zó aan de oppervlakte als die dagen, terwijl het gevoel, als je het oproept, wel zó sterk is en blijft.

Het ligt gewoon zelden in het verlengde van een gesprek om te zeggen: Ik hou echt van jou/jullie. Er zijn zoveel momenten, bijna vergeten en als logisch ervaren momenten, dat ik aan mijn vrienden of familie denk en gewoon even glimlach. Momenten van drie seconden, verwaarloosbaar en dus toch niet.

De liefde voor mijn ouders is niet in woorden te vatten. Ik hoop dat ze het in mijn ogen zien en ik hoop dat het doorklinkt in alles wat ik zeg. De liefde voor mijn broertje en zusje is van dezelfde intensiteit, maar als ik er over nadenk is die voor hun wellicht minder evident. Onze band is altijd goed geweest, maar ik denk dat we nog steeds op zoek zijn naar een soort van volwassen equilibrium aangaande het uitspreken van ons gevoel, maar vooral ook het daarmee helemaal comfortabel zijn.

Veel mensen hebben moeite om een écht goede vriendschap op waarde te schatten. Ze hebben daarnaast moeite om in te schatten waar die vriendschap hoort in hun rangorde van ‘meest belangrijke’ mensen. Tussen je ouders en partner? Erboven? Eronder? Alsof dit überhaupt een issue zou moeten zijn. Die mensen zijn per definitie ruk met vriendschappen en zullen eeuwig surrogaat vriendschappen hebben. Ik heb verschillende vriendschappen met allemaal een andere toegevoegde waarde, vind bij allemaal iets en er overlapt een hoop. Zijn er vrienden belangrijker dan andere vrienden? Ja.

Voor Padre en Madre, voor mijn broertje en zusje en voor iedereen die weet dat hij of zij een vriend van me is: I love the fuck out of you, en ik hoop vele schitterende hoofdstukken aan onze relatie toe te voegen.

Nils