De Kruimel

“Jij ging echt altijd voor mijn kruimels! Haha”.

Elly lacht keihard wanneer ze dit zegt. De drie andere meiden op het terras lachen mee. De een wat overtuigender dan de ander.

Ik ben eigenlijk niet anders gewend sinds mijn veertiende, maar het laatste jaar is er iets veranderd. Elly was altijd veruit de knapste en de meest zelfverzekerde. Of eigenlijk, ze was het beste in acteren dat ze zelfverzekerd is. Jonge meiden hè … Hoewel, misschien geldt het voor de meeste mensen. Hoe dan ook, we zijn inmiddels eenentwintig en de dynamiek is aan het veranderen. En een iemand in het bijzonder vindt dat niet leuk. Raad wie.

“Bedoel je dat je nadat je de hele taart hebt gegeten, eigenlijk ook de kruimels wilt en gewoon jaloers bent? Ik bedoel, misschien is wat minder taart goed voor je. Is dat een maatje 40 inmiddels?”

Amber en Jen beginnen te lachen, totdat Elly ze verwoestend aankijkt.

“Hoe bedoel je?? Noem je mij dik?”

Ik overdreef bewust een beetje, maar Elly is op zijn zachts gezegd niet heel lief voor haar lijf het laatste jaar.

Wat extra context. Ik hield lang babyvet vast, of misschien was ik gewoon wat voller. Helemaal prima natuurlijk, maar het maakte mij enorm onzeker. Dat kwam bovenop de onzekerheid waar meisjes van die leeftijd sowieso al in baden. En opperbitch dat ze is, maakte Elly er een sport van om mij zoveel mogelijk op mijn puddinglichaam te wijzen. Haar woorden overigens.

Het zorgde ervoor dat ik altijd wijde kleren droeg, niets verhullends. Totdat ik vorig jaar boksen en yoga oppakte. Het leek of Moeder Natuur daar ook lucht van kreeg, want zij besloot mij verder een handje te helpen. Ik ging in half jaar tijd van die kleine chick in Game of Thrones naar Emily Ratajkowksi. Inclusief de borsten. En voordat iedereen mij wil vermoorden, beide lichamen zijn mooi, etc etc, bladiebla en van dat soort teksten.”

Kruimels dus. Dat zit zo.

Altijd als we gingen stappen, was Elly het allesbepalende middelpunt. En als dat even niet zo was, zorgde ze er wel voor. Dat ging zelfs zo ver dat wanneer een van de andere meiden een vriendje kreeg, of dreigde te krijgen, zij onmiddellijk in verleidingsmodus kwam. Zij was tenslotte de leukste en dat moest die jongen ook inzien. En eerlijk is eerlijk, Elly was een prachtige meid. En puberjongens, tja, die zijn snel om na een paar tieten in hun gezicht. Ik gok jaren daarna nog steeds … Een van de vriendjes bleek overigens een ruggengraat te hebben en wees haar avances af. Je begrijpt, zij laat geen moment ongemoeid om te vertellen wat een lelijke, irritante sukkel het is en ‘je bent beter af, Amber’.

Oh ja, kruimels. Omdat iedereen die er enigszins aantrekkelijk uitzag in de ‘aandacht aandacht aandacht’-vortex van Elly gezogen werd, was het haast onmogelijk om eens een potje keihard te tongen met een leuk iemand. Behalve met de kruimels die ze ons bijna letterlijk toewierp. En omdat er toen meestal al de nodige wijn inzat, ging ik vaker dan ik zou willen toch voor gaas. Wetende dat zij hier uiteraard weer hilaaaarische grappen over zou gaan maken. Een van die kruimels was Marco, een verlegen, magere Italiaanse jongen met een collectie puisten op de kin waar je een wereldkampioenschap braille op zou kunnen organiseren. Shit, sorry Marco. Nu klink ik als zij. Dat verdient hij zeker niet, want het was echt een schat van een jongen die helaas gezegend was met een iel lijfje, slechte huid en een gebit waar een paard … Stop, Eef! Bitch. Oh, ik heet Eef ja.

Ik hoor Elly weer lachen, altijd net een decibel of 20 harder dan de rest. Want aandacht aandacht aandacht!!

“Je bent gewoon jaloers, Eef.” Alle knappe jongens wilden mij dus jij bleef achter met die uggos.”

Een knappe, donkerharige man kijkt haar kant op en lacht even.

“Zie je!”, zegt Elly. “Na al die jaren is er niets veranderd.”

Ik kijk die kant op. Het is een groep mannen, vijf om precies te zijn. Ik doe even een ‘double take’, want vier van de mannen zijn belachelijk aantrekkelijk. De vijfde is een stuk ouder en lijkt er beetje buiten te vallen. Hij heeft zo’n glimmende, paarsgekleurde zonnebril op, een heuptasje (of hoe heet zo’n aanstellerig tasje dat aan je schouder hangt en rust op je middel?), een t-shirt met schreeuwende Balenciaga-belettering die er bijna afvalt en een Jake Paul-attitude. Ik vraag mij altijd af wat die gasten in zo’n heuptasje stoppen, wat niet gewoon in de broekzak kan. Concealer? Being a dick for Dummies-handboek? Of logischer, hun coke en andere uppers, downers en however het allemaal moge heten. Ik kijk opzij en zie dat mijn vriendinnen en Elly dezelfde conclusies trekken.

Voorspelbaar genoeg gaat het vanaf dat moment enkel nog over de vier hotties. Ik heb hier niet zoveel zin meer in en overweeg om huiswaarts te gaan om nog even te sporten. Net voordat ik dit wil aankondigen, zie ik de mannen aanstalten maken om richting onze tafel te komen. Shit, ook dat nog. Voor jullie beeld. Elly zit samen met Amber aan de ene kant van de tafel en ik zit met Jen en Floor aan de andere kant. Het hoofdeinde is vrij en de andere kant van de tafel rust tegen de buitenmuur van de kroeg.

De met afstand knapste jongen van het stel kijkt Elly aan en zegt: “Is het oké als wij erbij komen zitten?”

Elly glijdt nog net niet van haar stoel van geilheid en het idee dat ze weer heeft ‘gewonnen’. Ze lacht haar hinderlijk sexy, maar evil smile en zegt: “Als jullie het oké vinden om met hen gezien te worden?”

Haar idee van een grap is altijd om anderen naar beneden te grappen.

“Nou, Elly”, begint de knapperd, “ik wil juist met hen gezien worden.” Hij kijkt mij aan en zegt: “Herinner je mij niet meer, Eef?” Ik kijk nog eens goed. Noooo, kan niet.

Hij lacht hardop (my god, wat een lach) en zegt: “Laat me nog even opnieuw voorstellen dan. Hi, ik ben Marco.”

Nu is het mijn beurt om te glijden. En eerlijk is eerlijk, om dezelfde redenen.

De drie andere knapperds nemen plaats naast mijn andere vriendinnen. Elly kijkt alsof er een schaap voor haar neus wordt geslacht. Ze raapt zich snel bij elkaar en zegt: “Ik wilde toch net gaan, dus veel plezier jullie.”

Net voordat ze opstaat voelt ze een hand op haar heup – inclusief klein beetje kont – en een stem: “Zo meissie, het lijkt erop dat je het met mij moet doen. Als je lief bent, misschien wel letterlijk. Hahaha.”

De vier andere meiden kijken elkaar aan en ik kan het niet laten om te mompelen ‘Kruimel!’