Die dag (deel 2)

Dit is een doorlopend verhaal, geschreven in samenwerking met een mysterieuze gastschrijver

Hij was het. Ik probeer de betekenis van zijn woorden te begrijpen maar mijn hersenen lijken het niet te accepteren. Hij kan het niet geweest zijn. Ik heb het zelf gezien, het beeld staat vlijmscherp op mijn netvlies gebrand. Hij was niet eens in de buurt.

“Nee”, zeg ik beslist. “Jij was in Parijs.”
Senn reageert niet.
“Jij was in Parijs. Met háár!”

Ik wil niet aan haar denken, maar haar naam echoot door mijn gedachten en lijkt alle andere te verdringen. Nicole. Nicole. Ik hoor nog steeds hoe Senn haar naam uitsprak toen zijn telefoon ging. Ik zie voor me hoe hij de kamer uit liep en zei dat ze nog ‘even iets moesten afstemmen’ over hun presentatie voor de volgende dag.

De weken voorafgaand aan Parijs was Senn overgelopen van de energie. Zijn nieuwe bedrijfje deed hem goed. Dat zei hij althans en ik geloofde hem. Ik was trots dat hij dit had weten neer te zetten. Al kon ik soms afhaken in het technische verhaal over zijn producten, ik was vooral blij dat hij niet meer geïrriteerd en leeg thuis kwam uit zijn werk.

Zijn baan bij OSQ had hem volledig in beslag genomen, de spanning van de onhaalbare targets ging met ons mee naar bed en schoof weer aan bij het ontbijt. Ik had Senn in geen maanden meer zien lachen. Met de stap om zelfstandige te worden was dat veranderd. Senn was altijd al iemand met snelle praatjes en binnen zijn nieuwe functie ondersteunde hij technische bedrijven op commercieel gebied. Iets waar hij gemaakt voor leek. Nicole was een van zijn klanten. Hij had haar omschreven als een licht autistische nerd, aardig maar een beetje stug. Stoffig was het woord dat hij had gebruikt. Ik maakte me nergens zorgen om en was opgelucht dat ik Senn terug had.

Ze bleek echter alles behalve stoffig. Nicole leek meer op een bond-girl; ze was niet alleen bloedmooi, maar had ook iets gevaarlijks: een kille femme fatale. De enige keer dat ik haar zag sprak ze misschien niet meer dan vier zinnen, waarvan elk woord even treffend was. Toch klopte er iets niet in haar perfecte presentatie en ik kon niet benoemen wat dat was.

Senn vertrok ’s morgens vroeg naar Parijs. Ik sliep nog toen hij me gedag kuste en de slaapkamer uitsloop. Ik wierp een blik op de klok: 5.17 uur. Ruim een uur eerder dan hij had aangekondigd. Ik hoorde het slot in de deur vallen en Senn’s auto starten. Pas toen ik het grind op de oprit hoorde opspatten bedacht ik dat hij met de Thalys zou gaan. Ik stond op en keek naar buiten; herfst. Waarschijnlijk een storing bij de spoorwegen.

Ik liep naar de keuken en zag het rode cirkeltje op mijn kalender. Een herinnering aan de dag dat we elkaar hadden leren kennen. Ik vergat die dingen altijd, Senn was de romanticus in onze relatie. Ik kon me niet eens herinneren of ik dat cirkeltje wel zelf had gezet. Ik glimlachte bij het idee dat het morgen vijf jaar geleden was dat ik hem voor het eerst zag. Eigenlijk verdiende Senn meer dan een rood cirkeltje en een glimlach van mij. Mijn agenda liet niet veel ruimte over, maar na enige aarzeling pakte ik mijn telefoon: “Joan, ik weet dat het kortdag is, maar ik moet morgen onverwachts naar Parijs, wil je mijn afspraken afzeggen? En doe overmorgen ook maar..”

***
Ik was het.
En nu móet ik Sanne de rest vertellen.

San en ik waren voor de buitenwereld het perfecte koppel en het gros van de tijd klopte dat beeld volledig. De laatste maanden speelden we echter het perfecte koppel, want ons vaarwater was niet langer rustig, niet langer rimpelloos.

Meer en meer nam ik het San kwalijk dat ik me uit de naad werkte bij OSQ, mijn vorige werkgever, en zij thuis zat om zichzelf opnieuw te ontdekken. Ze had haar goedbetaalde topfunctie verlaten voor een dag invulling waar termen als ‘innerlijke onbalans’ en ‘mentale knopen’, streden om haar aandacht. In het begin steunde ik haar bij haar ‘zoektocht’, maar de volstrekt belachelijke literatuur en producten die ons huis begonnen te overspoelen eisten steeds meer hun tol. Toen ik haar, na een vreselijke werkdag, vroeg wat ze nou wilde bereiken met al die onzin hadden we onze eerste echte ruzie ooit.

Niet veel daarna besloot ik voor mezelf te beginnen. Mijn beste keuze in jaren. Mijn mood verbeterde met de dag en ook Sanne fleurde zienderogen op. Toen ik na een zware maar bevredigende werkdag thuis kwam, vond ik haar schaterlachend op de bank.
Zelf ook gelijk grijnzend, vroeg ik: “Haha, heee lekker ding. Wat is er zo grappig??”
“Hihihi, wat iiiiiis dit?”
“Haha, wat?”
“Hier luister: Om je mentale onbalans aan te pakken, moet je eerst je innerlijke kind spreken. Alleen het kind in je, kan je vertellen hoe jij je zeven chakra’s kan openstellen. Maar niet alleen het openstellen is van belang, ook de mate van de activiteit van de chakra’s…”
Ze kijkt op en begint keihard te lachen. Ik lach nog harder mee en al huilend van het lachen spitten we de rest van het onzin zelfhulp-boekje door.
Een week later was ze weer aan de slag bij haar oude bedrijf. Sen en Sanne waren weer terug, er kon ons niks meer gebeuren…

Veel sneller dan verwacht bouwde ik een klantenkring op en uiteindelijk ontmoette ik dé klant waar alles mee begon; Nicole. Nicole representeerde een miljoenenconcern en we werkten in een korte periode zeer intensief samen. Ook op niet-zakelijk vlak lagen we elkaar goed en de gespreksonderwerpen werden dan ook steeds persoonlijker.

Het gevolg was dat ik steeds vaker thuis kwam met verhalen met Nicole als hoofdrolspeelster. Ik had tegenover Sanne bewust een wat doorsnee beeld geschetst van haar, maar Nicole was verre van dat. Ze was eerder het tegenovergestelde, en bovenal bloedmooi en ontzettend intelligent. Deze details had ik echter wijselijk achter gehouden.
Na weer een ‘Nicole-verhaal’ zag ik San met haar ogen rollen en geïrriteerd ‘nee hoor, niks’ zeggen op mijn vraag of iets verkeerds gezegd had. Het was toen dat ik wist, dat ik mijn verhalen meer moest gaan filteren. Sanne jaloers maken is nooit een goed idee, maar zou in deze extra onzinnig zijn. Want als Sanne had geweten wat er speelde…

Uitgerekend het weekend dat Sanne en ik vijf jaar samen zouden zijn, moest ik noodgedwongen het concern van Nicole bezoeken. In Parijs. Met Nicole.
Niet gaan was echter geen optie, daarvoor hing er te veel van deze opdracht af. Hoewel Sanne naar mijn weten geen flauw idee had dat dit weekend speciaal was voor ons, voelde het alsof ik haar extra in de steek liet.
Ik had de weken ervoor besteed aan het plannen van een romantisch weekend voor mij en San en nu kon dat plan de prullenbak in. Gedeeltelijk. Ik had Sanne namelijk verteld dat ik ’s ochtends de Thalys zou pakken, maar in werkelijkheid wilde ik zeker weten dat het gedeelte van de verrassing, dat nog wel doorgang kon vinden, goed geregeld was.

Ik stond op om 5.15 uur en bleef nog even op de rand van het bed zitten. Ik hoef mijn zegeningen niet te tellen, dacht ik nog. Dit meisje behelst mijn zegeningen.

Ik kuste haar zachtjes op haar voorhoofd en liep richting mijn auto.

***