Over winnen

Sander is tien, Sammie, zijn broertje, is negen. Samen spelen ze vaak in de tuin van hun vrijstaande huis aan het einde van de straat. Sander is vaak druk in de weer met zijn voetbal, Sammie zit vaak met een glimlach naar zijn oudere broer te kijken. Op de achtergrond zit hun vader met zijn eeuwige sigaretje en het sportkatern van de krant, met een dromerige blik naar zijn zoons te staren. Achterin de enorme tuin, omgeven door bloemen, is de plek die ze alle drie veel opzoeken en veel mijden. Moeders plek.

Lieve, hun tienjarige buurmeisje, komt aangerend en loopt weer in al haar enthousiasme Sammie zowat omver. Sammie lacht alleen. Sammie lacht altijd als hij Lieve ziet. Ook Sander en Lieve kunnen het goed vinden, maar zelfs met zijn tien jaar ziet Sander dat de band tussen zijn broertje en haar specialer is. Een kinderverliefdheid op volwassen wijze. Lieve is de dochter van een marinier en heeft al meer van de wereld gezien dan menig volwassene. Sammie is een negenjarige geestelijk jongvolwassene in een gebroken lichaam. Toen hij vier was raakte hij samen met zijn moeder betrokken bij een ongeluk, hét ongeluk. Zijn moeder overleed na een ziektebed van drie maanden. Hij revalideerde een jaar lang en loopt op goede dagen zoals diehard gangsters dat in Long Beach doen. Maar dan onbedoeld en met een grote dosis pijn. Op slechte dagen ligt hij op bed en is ontsnappen in zijn gedachten de enige manier om evenwicht te bieden aan de pijn.

Van de buitenkant lijkt zijn vader niet veranderd. Naar vrienden en kennissen acteert hij hoe hij vroeger was, naar collega’s toe is hij wat ingetogener, maar niemand die dat vreemd vindt. In zijn hoofd is het echter een ander verhaal. De kilo’s liefde die hij vroeger bezat en aan zijn vrouw en kinderen gaf, is omgezet in een veelvoud aan kilo’s haat, frustratie en onbegrip. En agressie. En drankmisbruik. En een combinatie van die twee…

Het is weer zo’n middag waarop zijn pa rond lunch is begonnen met de eerste fles whisky. De fles en zijn blik worden met het uur leger en Sander en Sammie weten dan ook wat er komt. Hoe groot hun pa ook is, Sammie is de zwakkere en dus diegene waar zijn pa de aandacht op richt. Zoals altijd. Dus zoals altijd loopt hun pa met langzame, maar met haat doordrenkte tred richting Sammie. Vandaag is het echter niet zoals altijd. Sander is even daarvoor naar boven gelopen om een nieuw shirt aan te trekken. Niks staat er vandaag tussen zijn pa en de klappen met volle vuist die hij gaat ontvangen…

Sammie ziet hem in zijn ooghoek aankomen en loopt, of strompelt, met een door pijn getekend gezicht richting het graf van zijn moeder.  De vrouw van zijn vader. Tegen beter weten in hoopt hij dat dit zijn pa zal kalmeren en tot inzichten zal laten komen. Tot bezinning, tot rust, tot uiting van liefde. De tred en de blik blijven echter dezelfde en zijn pa hoeft enkel nog de bomen rechts van het graf te passeren en hij staat voor hem. Hij hoort hem ademen, hij hoort zijn voetstappen op de takjes, hij voelt bijna zijn haat. En dan ineens een knal, een gil en niks… En dan hoort hij weer voetstappen, lichtere, en een meisje huilen.

Lieve loopt huilend op hem af, laat iets vallen in het gras en zegt: “Je vader doet jullie geen pijn meer lieve Sammie”.