Moet gezegd

Ik was vandaag bezig met een aantal korte verhalen. De kladjes liggen naast me, maar de wijn, mijn state of mind, een al langer aanwezig stemmetje in mijn hoofd en net dat briljante nummer brachten me op dit onderwerp. Of misschien gewoon de wijn…

De mensen in je nabije omgeving geven of ontnemen je leven kleur. Natuurlijk, je bent zelf grotendeels verantwoordelijk voor de keuze van de mensen die je in je omgeving wilt. Daar komt bij dat je met je gedrag en persoonlijkheid ook al automatisch een selectie genereert en mensen aantrekt of afstoot. Het gaat er uiteindelijk om, dat wanneer je mensen in je omgeving hebt die je leven verrijken op wat voor manier dan ook, je ze moet koesteren. Begrijp en benoem hoe speciaal dit is.

Je familie kies je niet. Je vrienden kies je, maar ook daar zijn veel parameters actief. Waar groei je op? Wat voor persoon was je toen je een potentiële vriend ontmoette? Ben je een vriendschap eerlijk ingegaan, of wilde je je vooral optrekken aan die persoon? “Settelde” je voor een vriendschap en werd dat uiteindelijk een echte vriendschap? Geen enkele vriendschap ontstaat hetzelfde, zo ook bij mij.

Ik heb goede vrienden gehad, goede vrienden verloren. Ik heb mensen gekend die ik vrienden noemde, totdat we allebei een ander leven kregen en het verwaterde. Soms onze schuld, soms hun schuld. Vrienden werden kennissen, kennissen werden vrienden.

Ik maak eens in de zoveel tijd de balans op. Er is één ding dat altijd terugkeert. Het is juist op de dagen van pure tragedie of puur geluk dat ik besef wat ik heb en wat ik zou kunnen verliezen. Dat zijn dagen dat je zegeningen telt. Ik tel er veel. Het gevoel komt echter nooit zó aan de oppervlakte als die dagen, terwijl het gevoel, als je het oproept, wel zó sterk is en blijft.

Het ligt gewoon zelden in het verlengde van een gesprek om te zeggen: Ik hou echt van jou/jullie. Er zijn zoveel momenten, bijna vergeten en als logisch ervaren momenten, dat ik aan mijn vrienden of familie denk en gewoon even glimlach. Momenten van drie seconden, verwaarloosbaar en dus toch niet.

De liefde voor mijn ouders is niet in woorden te vatten. Ik hoop dat ze het in mijn ogen zien en ik hoop dat het doorklinkt in alles wat ik zeg. De liefde voor mijn broertje en zusje is van dezelfde intensiteit, maar als ik er over nadenk is die voor hun wellicht minder evident. Onze band is altijd goed geweest, maar ik denk dat we nog steeds op zoek zijn naar een soort van volwassen equilibrium aangaande het uitspreken van ons gevoel, maar vooral ook het daarmee helemaal comfortabel zijn.

Veel mensen hebben moeite om een écht goede vriendschap op waarde te schatten. Ze hebben daarnaast moeite om in te schatten waar die vriendschap hoort in hun rangorde van ‘meest belangrijke’ mensen. Tussen je ouders en partner? Erboven? Eronder? Alsof dit überhaupt een issue zou moeten zijn. Die mensen zijn per definitie ruk met vriendschappen en zullen eeuwig surrogaat vriendschappen hebben. Ik heb verschillende vriendschappen met allemaal een andere toegevoegde waarde, vind bij allemaal iets en er overlapt een hoop. Zijn er vrienden belangrijker dan andere vrienden? Ja.

Voor Padre en Madre, voor mijn broertje en zusje en voor iedereen die weet dat hij of zij een vriend van me is: I love the fuck out of you, en ik hoop vele schitterende hoofdstukken aan onze relatie toe te voegen.

Nils